Oryginał/kopia, fotografia, druk cyfrowy, 30x30 cm
Łódź, osiedle im. Montwiłła-Mireckiego, 9 „portretów” osiemdziesięcioletnich bloków. To łódzkie nawiązanie do wykonanego przed dwoma laty cyklu Zlin: Podvesna – Zalesna. Wspólny element w postaci modernistycznego osiedla pozostał bez zmian. Różnica tkwi w szczegółach.
Forma jest chłodna i obiektywna, wywodzi się w prostej liii od XIX-wiecznych portretów wykonywanych na użytek archiwum paryskiej policji, jest konsekwentna niczym wyciągnięte z zakurzonych archiwów wizerunki złodziejaszków i prostytutek autorstwa Alphonse Bertillona. Rzeczowa inwentaryzacja. Chciałoby się rzec, że mamy tu do czynienia z realnością aż do bólu, z hymnem na cześć codziennego banału - bo cóż może być mniej zajmujące od rzędu identycznych bloków. Chyba tylko jeden blok.
Dziewięć podobnych, na pierwszy rzut oka identycznych fotografii, jedna obok drugiej, jak w atlasie. Fakty zostały ujednolicone, poddane systematyzacji i homogenizacji. Na pierwszy plan wysuwa się prawda, obiektywny, dokumentalny zapis. Ale czy na pewno? Susan Sontag (1) zauważa, że niekończące się (czy sugerujące możliwość nieskończonej kontynuacji) powtórzenia obrazów doprowadziły do rozmycia pojęcia prawdy, przesunęły tak konstruowaną wypowiedź w obszar manipulacji. Realne staje się hiperrealnym, wkraczamy na niepewny obszar. Błogie przeświadczenie o obcowaniu z prawdą zostaje zaburzone.
-------
(1) S. Sontag, O fotografii, WAiF, Warszawa 1986, s. 160.
